'Het blijft stil… heel stil'

Het is het begin van mijn nachtdienst. Ik loop bij alle bewoners langs. Even kijken of alles goed is, of ik nog iets kan doen. Ik loop de laatste slaapkamer op, aan het einde van de gang. Er brandt een klein, warm lichtje in de hoek van de kamer. Verder is de ruimte donker. Alleen de televisie staat aan. Foto’s van familieleden en vrienden flitsen voorbij. Ik stop even en bekijk er een paar.

Mevrouw ligt op haar zij, haar gezicht naar het lampje gekeerd. Haar ogen zijn gesloten. Ik ga naast haar zitten. Haar ademhaling is op een rustig tempo, maar ze rochelt wel bij elke ademhaling. Ze is stervende. De laatste twee dagen gaat ze in sneltreinvaart achteruit.

Ik leg mijn hand op de hare, maar ze reageert niet. Ook op mijn stem reageert ze niet. Mevrouw is in diepe slaap.

Ik zit nog een tijdje bij mevrouw, en bekijk de mooie foto's die voorbij komen. Ik vertel haar wat ik zie. Prachtige foto’s van pasgeboren kleinkinderen, oude en nieuwe trouwfoto’s, familiefoto’s tijdens dagjes naar de Efteling of naar de dierentuin. Het is alsof haar leven als een film voorbij komt.

Als ik de kamer uitloop, besluit ik de deur niet dicht te doen maar deze keer juist open te laten. Zodat ik haar beter kan horen. Ik ga in de huiskamer zitten, schuin tegenover haar slaapkamer. Ik neem een kopje warme chocolademelk en wijd me aan de inschrijving voor een aantal e-learnings en toetsen. Terwijl ik druk bezig ben met het uitzoeken van de datums en toetsdagen, krijg ik ineens een raar gevoel. Noem het een onderbuik gevoel.

Ik besef dat ik mevrouw niet langer hoor ademhalen, geen gerochel meer hoor. Sneller dan anders loop ik naar haar kamer. Ze is nu wakker en zit rechtop in bed. Ze kijkt om zich heen, een lege blik, zoekende, angstig. Langzaam loop ik richting haar bed, ik wil haar niet laten schrikken. Ik weet niet precies wat ze nog wél en wat ze niet meer waarneemt.

Ze ziet me, we maken oogcontact. Terwijl ik zachtjes op het bed ga zitten, pakt ze mijn onderarmen stevig vast. Het doet eigenlijk pijn, maar ik zeg er niks van. De angst in haar ogen is enorm. Grote blauwe ogen staren me aan. Ze lijken wat waterig, maar echte tranen zie ik niet. Het lijkt alsof ze wat wil zeggen, maar woorden komen er niet. Ik voel me machteloos, het enige wat ik kan doen is er zijn, bij haar, voor haar.

Ineens begint ze flink te hoesten. De kracht van haar greep om mijn arm neemt af. Ze laat me los en zakt weer achterover in haar kussen. Het blijft stil…heel stil…Verstijfd kijk ik haar aan. Een heel sereen gezicht heeft ze. Ik voel voor een pols. Niks. Ik kijk naar mijn onderarmen. Rode plekken waar haar handen mij vast hielden. Ik wrijf over mijn armen. Het tintelt.

Ik leg haar armen op haar buik, doe de deken over haar armen en loop even de kamer uit. Ik ga haar gegevens ophalen om familie en arts te bellen. Ik heb de drempel nog niet bereikt of ik draai me om en loop weer terug. Voor mijn eigen gemoedsrust voel ik nogmaals aan haar pols, nee niks. Ik haal haar gegevens op en ga op de stoel naast haar bed zitten en bel de arts en de familie. Als iedereen op de hoogte is, verschoon ik nog even de kussensloop die door alle hoestbuien wat smoezelig was geworden.

Ik haal een warm, nat washandje en was haar gezicht, kam haar haren nog even, en kijk of haar pyjama goed zit.

De deurbel gaat, de familie is er.

De warme gloed van het lampje op het nachtkastje schijnt op haar gezicht en haar volle grijze krullen. Ze heeft een ontspannen gezicht, sereen. Alsof ze de rust heeft gevonden.

Ondanks de laatste angstige minuten…is het goed zo.