Net echt

Als mijn dienst om half acht begint, hoor ik van de nachtdienst dat u weinig heeft geslapen. Elke twintig minuten uit bed gekomen; soms om te plassen, maar vaak omdat u in de war bent.  ‘Waarom ben ik hier? Waar zijn mijn kinderen? En papa en mama? En wie zorgt er voor het avondeten?’

Even later hoor ik geroep op de gang: ‘Help me dan toch, mijn vader ligt daar in de goot en het regent.’ Ik loop met versnelde pas op u af, ik zie nat haar in de nek en angst in de ogen. Mijn arm wordt vastgepakt. ‘Mijn vader ligt in de goot. Hij is vast doodgeschoten’, zegt u vol verdriet. De stevige grip op mijn arm blijft. Ontkennen heeft geen zin, in uw beleving is dit echt.

Ik neem u mee naar de badkamer en praat over alledaagse dingen. Ik probeer u af te leiden van de nare beleving. Samen wassen en kleden we u aan. Het werkt: de angst verdwijnt. We kiezen schone kleren uit. Het wordt een blauw shirtje en een donkerblauw vest, want dat past zo goed bij uw ogen. We proberen het verwilderde haar weer netjes te maken.

Als ik even de was wegbreng, hoor ik u opnieuw roepen. De angst is terug, u trekt de mond helemaal samen en uw ogen zijn vochtig van de tranen. Ik neem u bij de hand en samen lopen we naar de huiskamer. Opnieuw probeer ik u af te leiden van alle ellende die u op dit moment beleeft. Ik zet een muziekje op en bied pap aan, u bent gek op beschuitenpap. Ik maak de melk warm en laat u zelf de beschuiten breken voor in de warme melk. U wordt weer wat rustiger en neuriet mee op de muziek.

Als ik bij de medicijnkar sta en u bekijk, leg ik de link. De oorlog in Oekraïne, de beelden op televisie, mensen die dood op straat liggen en verwoeste huizen. U heeft gisteravond vast het nieuws gezien op tv. Mijn collega die gisteravond dienst had, bevestigt dit. Wat afschuwelijk dat het in uw hoofd zo wordt omgezet in een levensechte beleving.

U heeft de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. De oorlog in Oekraïne zorgt ervoor dat u het opnieuw beleeft. De situatie heeft op meer cliënten impact. Herinneringen komen weer boven, en bij u ook de angst. Het maakt me verdrietig en ik voel koude rillingen over mijn rug. Wat moet het afschuwelijk zijn geweest. Leven in angst en onzekerheid, een tijd vol nare gebeurtenissen. En nu beleeft u dat opnieuw. Net echt.