Danny blikt terug: 'Ik reed door een spookstad'

Wij stonden met ons wijkteam in Heugem-Randwyck voor de grote uitdaging om 48 kwetsbare cliënten te evacueren. Na dagenlange zware regenval bereikte de Maas twee weken geleden - op 15 juli - de hoogste zomerstand in honderd jaar.

Omdat de overheid verwachtte dat er verschillende gebieden zouden overstromen, was er 's middags crisisberaad over de eventuele evacuatie van onze cliënten. We maakten een lijst met onze meest kwetsbare cliënten, zodat de gemeente hen bij evacuatie zou ophalen. Om 20.00 uur kregen alle inwoners van Heugem-Randwyck een NL-Alert: evacueren. En wel zo snel mogelijk.

Van het ene op het andere moment moesten 9.000 inwoners weg. Dat zorgde voor lange files. Handhaving klopte bij iedere woning aan, want de stroom moest uit voordat mensen vertrokken. Geluidswagens, brandweer en politie reden door verlaten straten. Bezorgde familieleden belden op omdat ze geen contact meer kregen. Het was een heksenketel.

Complexe situatie

De situatie was complex. Naar een verpleeghuis stuur je een bus, zodat je de bewoners allemaal tegelijk kunt evacueren. In de wijk is evacueren een stuk moeilijker. Door omstandigheden zat een aantal cliënten lange tijd thuis te wachten. Heel frustrerend, maar misschien niet te voorkomen in zo'n crisissituatie. Uiteindelijk heeft ons team ze opgehaald.

In de noodopvang (een middelbare school) improviseerden we verder. Eén oudere cliënt met een stoma en een geamputeerd been kon niet op een basic veldbedje slapen. Ook was ze in alle paniek haar stoma-materiaal vergeten. Gelukkig kregen we via via hoog-laag bedden en verschillende medicatie.

Angst opzij gezet

Tegen middernacht kreeg ik een telefoontje van een cliënt: ‘Word ik nog opgehaald?’ Die zat nog thuis, in paniek, met haar hondje. Ik pakte de auto naar het dorp. Een bizarre gewaarwording. Nergens brandde nog licht. En ik reed daar, in mijn eentje, door een spookstad. De cliënt woonde aan de rand van het water. Toen dacht even: 'Oei, wat als het water toch doorbreekt?' Ik was bang, maar die angst zette ik snel opzij. Dat moest wel. Ik wilde de rust bewaren voor mijn cliënt.

De hele nacht hielp ik in de noodopvang. Toen het ochtend werd, druppelden de leerlingen binnen. Een vrijwilliger toverde ergens brood en kaas vandaan en smeerde voor iedereen een boterham met kaas. Ondertussen waren mijn collega's alle cliënten en familieleden aan het bellen om te informeren hoe het ging en waar er zorg nodig was.

Rust komt weer terug

Het was een lange nacht, maar uiteindelijk ging alles goed. Het water brak niet door, zoals in Valkenburg. Daar is de schade enorm. Ook al was het chaos, een ramp haalt het beste in mensen naar boven. Directeur, vrijwilliger of zorgverlener: iedereen werkte samen en is gelijk. Je staat daar samen en helpt elkaar. Zo zou het vaker mogen zijn.

We zijn nu twee weken verder. We spreken er nog veel over met elkaar. Als het nodig is, zetten we extra hulp in. We maken een praatje en gaan bij sommige cliënten vaker langs. Envida, onze organisatie, biedt psychosociale ondersteuning aan. Ook is er ondersteuning als je zelf in nood zit door schade. Het is fijn dat de organisatie haar medewerkers helpt. De rust komt weer terug.