Dementievriendelijke samenleving

Het is ongeveer 15.00 uur op een druilerige middag als de huisarts belt. Buiten voelt het kil, de wind in de polder voelt scherp. De huisarts vraagt hoe het vanochtend met een cliënt van ons was. Zijn buurvrouw heeft bezorgd gebeld. Hij is vanochtend om 11.00 uur vertrokken naar de kapper een paar dorpen verderop. Hij is nog steeds niet thuis.

Hij is weduwnaar. Tot groot verdriet van hem en zijn echtgenote hebben ze nooit kinderen gekregen. Des te meer genoten ze van hun neefjes en nichtjes. Een neefje en nichtje vormen nu zijn vangnet. Hij lijdt aan dementie, een proces dat hem steeds verder in de greep krijgt. Inmiddels is de dementie zo ver gevorderd, dat het de vraag is of hij nog langer alleen thuis, in zijn vroeger zo vertrouwde omgeving, kan blijven wonen. Dit is wel zijn wens. Ondanks alle zorg en begeleiding zien we met zijn allen dat het thuis steeds moeilijker gaat. We zien de risico’s. Er zijn al onveilige situaties geweest. Echter niet onveilig genoeg om hem tegen zijn wil op te laten nemen. Dit is een moeilijke periode voor zijn neefje en nichtje. Ook zij zien de risico’s, ze voelen zich machteloos.

De huisarts informeert de wijkagent. Ik bel de kapper en vervolgens zijn nichtje. Hij is nog niet gezien. De kapper vertelt dat hij zich bij de laatste afspraken afvroeg of onze cliënt nog alleen kon komen. Ook toen leek hij de weg kwijt. De kapper zal mij bellen als hij er is.

Even later gaat de telefoon. Hij is gezien in de polder, in de buurt van het kanaal. Met de auto een paar minuten van het wijkgebouw. In gedachte zie ik wat er allemaal mis kan gaan.

We vinden hem op een bankje, verregend en verkleumd.

“... de kapper wacht op u. Stapt u maar in, dan brengen we u.” Zonder een spoortje twijfel stapt hij bij ons in de auto. Hij vertelt dat hij al vroeg op pad was.

Onderweg praat hij gezellig over het dorp waar hij is opgegroeid. Hij is verhuisd naar de polder. De polder waar hij al zo lang woont, maar nu de weg niet meer kent. Hoe dichter we bij het dorp waar hij opgroeide komen, des te meer hij herkent en hoe mooier en beeldender zijn verhalen. Bij nieuwbouw lijkt hij weer verward. Het verbaast hem een politieauto bij de kapsalon te zien.

Eenmaal binnen warmt hij zijn handen aan een beker koffie.

“Goh Joop, je hebt er lang over gedaan dit keer. Ben je via de Afsluitdijk gelopen?” Onze cliënt lacht. De toon is gezet, het ijs gebroken. Gezellig gaan de aanwezigen heren het gesprek met hem aan. De klant voor hem, biedt aan hem naar huis te brengen, zodat zijn nichtje niet extra hoeft te komen.

Als dit niet voor een dementievriendelijke samenleving staat, weten wij het ook niet meer. Van buurvrouw tot wijkagent, van kapper tot klanten. Behulpzaam, vriendelijk en vooral menselijk, binnen ieders mogelijkheden en rekening houdend met zijn beperking.

Hoewel het heel anders had kunnen gaan, is het avontuur van de dag goed afgelopen. Hoe het verder met hem zal gaan? Geen idee. Intussen bewaken we met zijn allen het wankele evenwicht waarin hij zich bevindt. Voortdurend afwegend wat passende, goede en veilige zorg voor hem is, binnen de mogelijkheden van hem en van zijn netwerk.

Heb jij ook een mooi voorbeeld van een dementievriendelijke samenleving? Laat het ons weten!

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.