Het leven is precious

Mijn naam is Esmée Verschoor, 24 jaar en bijna twee jaar werkzaam als wijkverpleegkundige. Ik blog en vlog met veel plezier onder de naam ‘Zuster Esmee’ om het prachtige, ontroerende, heftige, maar alles bij elkaar hartverwarmende deel van ons vak te laten zien.

Wij, als zorgprofessionals, maken een hoop mee. We zien leven ontstaan op deze wereld en we zien levens eindigen. We zien mensen die lichamelijk struggelen, maar ook mensen die mentaal struggelen. Mensen die deze struggles nooit te boven komen en mensen die wonder boven wonder ‘genezen’. Wij hebben het privilege om dat mee te mogen maken.

Vooral het einde van het leven verwondert mij. Het proces naar het einde toe, de mensen die erbij betrokken zijn, de kijk van de cliënt op het einde, de familieleden (of soms juist geen enkel familielid), de mantelzorgers, vrienden/vriendinnen, buren en alle zorgprofessionals die betrokken zijn bij deze fase van het leven. Iedere keer weer levert het bijzondere momenten op. Laten we ook de onvoorziene overlijdens niet vergeten. De telefoontjes waarbij ook ik als zorgprofessional op mijn stoel moet gaan zitten en geen woord kan uitbrengen.

Afgelopen week kreeg ik zo’n telefoontje binnen. Een collega belt mij overstuur op: “Esmée, heb je even?”, vraagt ze met een ietwat paniekerige stem. “Ja, dat heb ik, ik wilde jou ook net bellen’, antwoord ik met een net zo paniekerige stem. Ze vertelt me dat ik eerst mijn verhaal moet doen en dat doe ik: “Wat ik net heb meegemaakt, halleluja ik ben me kapot geschrokken. Ik was bij die mevrouw waarbij darmkanker is gediagnosticeerd. Ik ging haar verzorgen en opeens, uit het niets, draaiden haar ogen weg, sloeg haar nek achterover en begon ze te schokken. Ze gaf fecaal braaksel over, haar ademhaling stokte, ik dacht ze in mijn armen zou overlijden. Haar zoon was gelukkig ook nog thuis en was er snel bij. Direct hebben we de spoedlijn van de huisarts gebeld. Ze is net opgehaald door de ambulance. Ik ben nog aan het natrillen.”

Het is even stil aan de andere kant van de lijn. “Floor?”. Er komt een verdwaasde “Ja, ja, ja ik ben er nog”, aan de andere kant van de telefoonlijn vandaan. “Dat klinkt heftig”, zegt ze me. “Floor, volgens mij gaat het ook bij jou niet goed als ik je stem zo hoor…” Weer is het even stil aan de andere kant van de lijn en dan vraagt ze me of ik in mijn auto zit. Dat zit ik en ze begint haar verhaal: “Uhm… die ene mevrouw, je weet wel, die mevrouw met de sondevoeding die net gestopt is. Die mevrouw die het nu zo goed doet, deed.” “Ja, ik weet wie je bedoelt Floor, wat is er?” “Ja, uhm, toen ik daar was, was de begrafenisondernemer daar ook, uhm, ze is vannacht overleden. Hartaanval.” “WAT ZEG JE?!”, roep ik bijna gechoqueerd.

Het bewijst opnieuw dat hoe goed het ook gaat met iemand, het niets zegt. Het kan zomaar zijn dat een cliënt zonder enig voorteken overlijdt. Niet alleen cliënten, ook wij. Want het kan iedereen overkomen. Dat maakt dat ik sinds ik dit werk doe zo dankbaar ben voor ieder moment en iedere dag. Ons beroep laat namelijk meer dan welk vak ook de kwetsbaarheid zien van het lichaam, maar ook de kracht en de pracht. Het valt niet te ontkennen, we werken in een heel bijzondere sector waar we trots op moeten zijn.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.