'In mijn team word ik op handen gedragen'

De enige man of vrouw op je afdeling, hoe handhaaf je dan? Vincent Cremers (24) is verpleegkundige bij KinderThuisZorg en werkzaam in Limburg.

“Van de circa 300 verpleegkundigen die bij KinderThuisZorg werken, ben ik de vijfde man die is aangenomen. In mijn team, met zeven mensen, ben ik de enige. Toen ik nog in het ziekenhuis werkte, wilden soms oudere vrouwen niet door mij worden geholpen. Bijvoorbeeld met douchen, dat vonden zij te intiem. Gelukkig kon een vrouwelijke collega dan mijn taak overnemen. 

In mijn huidige werk reageren de jongeren en kinderen aan wie ik zorg verleen juist verbaasd én enthousiast als ik kom. De kinderen zien dan iets nieuws, want normaal komt een vrouw bij hen langs. Dat vind ik leuk om mee te maken, kinderen zijn ook zo open en eerlijk.

Toen ik hbo verpleegkunde ging studeren, wist ik dat ik voornamelijk tussen de vrouwen terecht zou komen. Ik wilde die studie doen omdat ik het vak zo leuk vind. Dat ik dan een van de weinige mannen ben, maakt me niets uit. Ik vind het juist wel leuk. In mijn team word ik op handen gedragen. Zij zijn heel blij met mij. Ik merk dat vrouwen alles willen overleggen, terwijl mannen wat nuchterder zijn en sneller tot een oplossing komen.

Voor de variatie en dynamiek binnen het team zou het goed zijn als er meer mannelijke verpleegkundigen zouden zijn. Ik verleen ook thuiszorg aan tienerjongens en voor hen is het soms prettiger om door een man te worden geholpen, iemand met wie je je kan identificeren. Tegenover mij voelen ze minder schaamte, omdat ik hen wellicht beter begrijp.”

Bron: V&VN Magazine 6-2019 | Tekst Jorieke van Noorloos | Beeld Linelle Deunk

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.