'De échte verpleegkundig leiders staan voor de klas'

Het is vrijdagavond, weekend. Een appje: ‘Jorn, kan ik je bellen?’ Het is mijn docent en tevens studieloopbaanbegeleider.

Ik volg de deeltijdopleiding hbo-v aan de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen. Eerder die middag hadden we een gesprek op mijn werkplek om mijn ontwikkeling te bespreken. Daarin kwam naar voren dat mijn kritische houding niet gewaardeerd werd door mijn collega’s. Deze zorgde voor weerstand en was niet wat zij van een student gewend waren. Een andere houding vanuit mijn kant zou veel goeds doen. Ik knikte braaf en beloofde beterschap. Want ja, wat moet je anders?

"Jorn, het gesprek zit me niet lekker", zegt mijn studieloopbaanbegeleider die vrijdagavond. "Ik heb erover nagedacht en ik ben het er niet mee eens. Natuurlijk moet je je bewust zijn van wat je houding teweegbrengt bij anderen, maar dat wil niet zeggen dat je niet kritisch mag zijn. Jij bent gewoon geen doorsnee-student, daar is niets mis mee. Zullen we binnenkort op school afspreken, dan kijken we er samen naar. Want ik wil niet dat je verandert. Verpleegkundigen als jou hebben we nodig Jorn. Vergeet dat nooit."

En precies dát had ik nodig. Want je bent zo kwetsbaar als student. Je wordt beoordeeld, en bent afhankelijk. Maar je wordt natuurlijk niet alleen beoordeeld op verpleegkundige aspecten. Ook – misschien onbewust – op wie je bent en hoe je je verhoudt op de afdeling, en in het team. Dat kan je onzeker maken. Zeker als je anders bent dan de anderen. Daarom is het fijn als je iemand hebt die buiten dat alles staat, onbevooroordeeld luistert, je vertrouwen geeft en er voor je is.

Als ik alleen al binnen mijn eigen opleiding kijk, zit deze vol met bevlogen docenten die niets anders willen dan studenten voorbereiden op het vak. Docenten die enthousiasmeren, aanzetten tot nadenken en er voor je zijn als je ze nodig hebt. En wees gerust, je vindt ze niet alleen in Nijmegen. Iedereen die dit leest, heeft een herinnering aan die éne docent. Of misschien zelfs – net zoals ik – meerdere docenten. Die docent die je inspireerde, je hoorde, tijd voor je nam en je begreep.

Ik begon ook met schrijven dankzij een van mijn docenten. Die er voor me was, precies op het juiste moment. Zij zag hoe ik langzaam verdwaald raakte in mijn eigen gedachten over de zorg. Want er kan – nee, er moét – zoveel beter. Ik raakte het overzicht kwijt, en het gebrek aan perspectief demotiveerde me. "Waarom schrijf je je frustraties niet van je af? Je hebt zoveel goede ideeën, stuur ze op naar de krant!"

Zonder hen was ik wellicht afgehaakt

En dat deed ik. Eerst één keer, en inmiddels steeds vaker. Ik probeer op deze manier te laten zien dat je je als student - en jonge zorgprofessional - óók kunt mengen in het debat. Omdat ook wij gehoord moeten worden! Is dat verpleegkundig leiderschap? Misschien wel. Ik weet het niet. Het blijft een abstract begrip dat geheel niet tot de verbeelding spreekt.

Wie wel tot de verbeelding spreken, zijn die docenten. Die zich met heel hun hart inzetten om studenten klaar te maken voor een carrière in de zorg. Die niet doceren om het begrip 'verpleegkundig leiderschap' uit te leggen, maar van studenten zélf verpleegkundig leiders maken. Zonder hen was ik misschien wel afgehaakt, of al mijn eigenheid verloren.

Echte leiders hoor je niet, die zetten anderen in hun kracht. Al die tijd zag ik het niet. Inmiddels gelukkig wel. En omdat ze het zelf nooit zullen zeggen, zeg ik het: échte verpleegkundig leiders staan voor de klas.

Deze blog is eerder gepubliceerd op onderwijsengezondheidszorg.nl