Een trotse tweede moeder

Het is lunchtijd en ik zet net mijn tanden in een boterham met kaas wanneer ik een video-oproep van Mitchel* op het beeldscherm van mijn werkmobiel zie verschijnen. Hè, waarom belt híj nou ineens? Verbaasd kijk ik de collega aan die tegenover me zit. “Ik ben geslaagd, Krissie! Ik heb mijn rijbewijs gehaald!” zegt hij. “Ik heb net mijn ouders gebeld, en daarna wilde ik het meteen aan jou vertellen!” Mitchels gezicht straalt, hij ziet er beter uit dan ooit.

Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik afscheid van hem nam. Ruim anderhalf jaar was hij op onze afdeling opgenomen geweest. Als broekie van achttien jaar kwam hij binnen en als begintwintiger vertrok hij, toen er na lang wachten eindelijk een plekje binnen beschermd wonen voor hem was vrijgekomen.

Eigenlijk had zijn opname veel te lang geduurd. Aanvankelijk was het hard nodig, al die structuur en begeleiding van de afdeling: Mitchel was flink in de war en schopte tegen zo’n beetje alle regels aan. Maar na verloop van tijd kwam er rust, stabiliteit zelfs. Mitchel groeide. Niet alleen een paar centimeter in de lengte, maar ook richting volwassenheid.

Helaas waren er lange wachtlijsten voor alle vervolgplekken waar Mitchel met zijn problematiek goed terecht zou komen. En dus bleef hij langer en langer op de afdeling, terwijl zijn leeftijdsgenoten hun school afrondden, uit huis gingen én wekelijks de kroeg onveilig maakten. Samen probeerden we te kijken naar wat er wél kon tijdens zijn opname.

Mitchel had eigenlijk maar één vurige wens: zo snel mogelijk zijn rijbewijs halen. En dus parkeerde er op een dag een auto met een grote ‘L’ op het dak voor de deur van de zorginstelling, en studeerde Mitchel zich suf op oefentoetsen voor zijn theorie-examen. Dat haalde hij, na drie pogingen. Wat een doorzetter was hij toch! Maar de rijlessen waren nog volop bezig toen hij met ontslag ging.

Ik had er vertrouwen in dat hij het heus een keer zou gaan halen, dat felbegeerde roze pasje, maar had nooit verwacht dat het hem in één keer zou lukken. En zeker niet dat hij mij als een van de eersten daarover zou bellen. “Jij moedert meer over mij dan mijn eigen moeder”, grapte Mitchel vaak in de anderhalf jaar dat ik zijn behandelaar was. Hoewel ik eerst dacht dat hij mijn zorgzaamheid hoogst irritant vond, legde hij me uit dat hij dit juist heel fijn vond. “Soms heb ik dat gewoon even nodig, Krissie.”

En terwijl ik aan iedere collega die ik die dag tegenkom, vertel dat Mitchel zijn rijbewijs heeft gehaald, besef ik dat hij gelijk heeft: zijn tweede moeder is zelden zo trots geweest!

*Om privacyredenen is Mitchel niet zijn echte naam.