Krissie blogt: Op jongerenreis naar Spanje? Niet zonder een bezorgdheidspreventieplan!

Nu de kerstvakantie bijna begint, denk ik terug aan de tijd dat we nog gewoon op reis konden gaan én aan Mitchel, die op zijn twintigste voor het eerst buiten Nederland kwam.

“Ik mag mee naar Spanje!” Nog net niet joelend storm je mijn spreekkamer binnen. Al wekenlang wacht je in spanning af of er een plekje vrij is in de bus naar één van de meest beruchte feestoorden aan de Costa del Sol. De jaarlijkse vakantie van de jongerengroep waar jij woont, is een bruisend fenomeen wat bolstaat van nachten doorhalen en ontiegelijk veel gezelligheid. Ik snap heel goed dat je er zin in hebt, maar ben tegelijkertijd hartstikke bezorgd. Ik weet dat het gezien jouw kwetsbaarheden niet handig is je dag- en nachtritme om te draaien. Ook drank- en zéker druggebruik is uit den boze. Wat nu als het helemaal misgaat?

Ik zie direct allerlei doemscenario’s voor me: jij, knalpsychotisch opgenomen op een Spaanse PAAZ. Of erger nog: wegkwijnend in een gevangenis waar een Zuid-Europees schrikbewind heerst. Natuurlijk gaan er begeleiders mee die weten wat jouw klachten ongeveer inhouden. Maar zullen zij ook de eerste signalen oppikken, mocht het minder goed met je gaan? Ik spreek mijn zorgen naar je uit. Samen besluiten we een terugvalpreventieplan te maken, speciaal gericht op deze vakantie naar de Spaanse zon.

Terugvalpreventieplan

Met uiterste precisie noteer ik alle telefoonnummers die ik maar kan bedenken, uiteraard alvast met ‘0031’ ervoor. Ook de medicatie die je gebruikt schrijf ik nauwkeurig op. Vervolgens vullen we de rest van het format in. Wat zijn tekenen dat het slechter met je gaat? Wat kun je zelf dan doen en wat mogen begeleiders oppakken? Bij het kopje ‘risicofactoren’ slaak je een diepe zucht. Je weet heus wel wat goed voor je is: niet teveel alcohol drinken, géén cannabis roken en niet iedere avond uitgaan tot diep in de nacht. Bij alles wat ik intyp knik je braaf, maar in je ogen lees ik steeds meer irritatie. Ik vraag me af voor wie ik dit plan eigenlijk aan het maken ben.

“Het was zó vet!” Nog net niet joelend storm je twee weken later mijn spreekkamer binnen. Een stortvloed van enthousiaste verhalen volgt. Over de drugshond die de bus kwam controleren voor vertrek, over jouw opluchting dat de wiet die je zorgvuldig in je shampoofles had gepropt niet werd gevonden, over alle doldwaze stapavonden en over de talloze shotjes die je achterover had getikt. Ik lach: “En je terugvalpreventieplan dan?” Natuurlijk had je die meegenomen, vertel je met een vette knipoog. “Al was het maar om jou gerust te stellen.”