Liefde in de kliniek

Trrrinnggg! De bel gaat en ik schrik van het harde geluid dat mijn gedachten abrupt onderbreekt. Een kleurrijk busje staat geparkeerd voor ons huis en aan de deur tref ik een bezorger met twee grote bossen bloemen. Mijn man en ik zijn 12,5 jaar getrouwd en de felicitaties stromen binnen. Wauw, wat worden we verwend! Berichtjes, kaartjes en nu dus ook nog bloemen. Ik word er blij van en denk mijmerend terug aan de dag van onze bruiloft.

Toen waren er ook bloemen en vierden we feest met familie, vrienden en collega’s. Ik werkte destijds op een psychiatrische afdeling van een groot ziekenhuis in een fijn, hecht team. Op ‘onze’ afdeling werden met name jonge mensen opgenomen die voor het eerst een psychose doormaakten. Waar ik het nieuwe gezamenlijke begin met mijn grote liefde feestelijk inluidde, waren hun levens bruut tot stilstand gebracht. Ik proostte met champagne en sneed een grote taart aan terwijl zij heftige medicatie moesten slikken en worstelden met hun ergste angsten.

Toch was het niet alleen maar kommer en kwel in de kliniek. Waar mensen in hetzelfde schuitje zitten, ontstaat immers gedeelde en dus halve smart. Er werd samen gegeten, gepraat, gelachen en de pingpongtafel draaide overuren. Jonge mensen leerden elkaar kennen en her en der bloeide er zelfs iets moois op. Zo waren daar ook Bas en Moniek: beiden begin twintig, beiden studerend, beiden knalpsychotisch en beiden smoorverliefd. Op elkaar, tijdens hun allereerste opname in de psychiatrie.

Ik herinner me hoe het behandelteam hun ontluikende liefde met argusogen volgde. Ze waren immers allebei zo kwetsbaar, wat als dit hun herstel in de weg zou komen te staan? Maar omdat liefde zich nu eenmaal niet in vrijheidsbeperkende maatregelen laat dwingen kregen Bas en Moniek verkering, ondanks alle belerende adviezen van hun hulpverleners. Beiden werden zij met succes behandeld voor hun psychotische klachten en gingen ze met ontslag. Eerst de één en later de ander. Nog steeds was het dik aan.

Op mijn trouwfoto’s zie ik de lachende gezichten van collega’s en ik denk aan de afdeling waar ik mijn psychiatrieloopbaan begon. Ook Bas en Moniek passeren mijn gedachten. Hoe zou het met hen gaan? Zijn ze verdergegaan met hun studies, op zichzelf gaan wonen, gaan werken? Of is hun weg er één van telkens weer de kop op stekende kwetsbaarheden geworden? Terwijl ik mijn best doe de bloemen die ik zojuist aan de deur in ontvangt heb genomen zo mooi mogelijk in een vaas te schikken, hoop ik dat het goed met hen gaat. En dat zij heel, héél misschien ook een koperen jubileum met elkaar te vieren hebben.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.