Zet jezelf op 1

Vijf jaar geleden meldde ik me ziek als wijkverpleegkundige. Totaal opgebrand, uitgeput. Ik kón niet meer. Ik ging tot de groep mensen behoren die langdurig ziek zijn in de zorg. Dat ziekteverzuim is een groot probleem, maar we kunnen daar ook zelf iets aan doen.

Dertien jaar eerder hadden wij onze oudste dochter gekregen. De zwangerschap was moeizaam verlopen, met veel bekkenpijn. “Dat gaat wel over”, zeiden mensen, collega’s en professionals om mij heen, en ik geloofde hen. Ik was jong, werkte een paar jaar als kinderverpleegkundige en het bekende altijd-maar-doorgaan-virus in deze beroepsgroep had mij al flink in de greep.

Het herstel kwam niet. De pijn bleef, en ik ging door. Ik wilde sterk zijn! Niet zeuren en vooral voor anderen zorgen. Dat heb ik lang volgehouden en daar ben ik niet trots op. Want het ging goed mis. Op mijn 36ste kreeg ik een burn-out.

Ik kon mijn werk niet meer doen, ik liet steken vallen, was hele dagen bezig met lijstjes maken om overzicht te creëren. Maar dat lukte niet meer. Collega’s om mij heen vroegen steeds vaker of het wel goed met mij ging. En ik riep maar: “Ja hoor, met mij gaat het prima!”

Ondertussen kon ik mijn aandacht er niet meer goed bij houden en bleef ik thuis controleren of ik alles wel had gedaan bij mijn cliënten. Maar nog veel erger was: ik kon niet goed meer voor mijn gezin zorgen. De partner en moeder die ik graag wilde zijn, was ik niet meer. Ik stond letterlijk stil.

Tijdens een intensief traject van anderhalf jaar leerde ik met hulp van een fysiotherapeut en psychologen voor mezelf zorgen. Ik leerde liever voor mezelf te zijn en mezelf wat vaker op de eerste plek te zetten. Daarbij kreeg ik echt alle ruimte die ik nodig had van mijn werkgever. Dat is ontzettend belangrijk geweest in die tijd. Ik kon me echt focussen op mijn herstel.

En dat gun ik al mijn collega's. Zorgen voor de ander begint bij zorgen voor jezelf. Dat klinkt als een cliché, maar het is echt waar. Onlangs mocht ik samen met een aantal collega's het mini-event 'De medewerker op 1' organiseren. Een middag voor onze collega’s waarin een eerste stap wordt gezet naar bewustwording. Met vragen als: 'Wat heb ik nu nodig? Wat voel ik als ik echt naar mezelf luister? Wat kan ik verwachten in de verschillende levensfasen?'

Mijn droom is dat we daar als verpleegkundigen en verzorgenden meer over praten met elkaar. Dat het normaal wordt om aan je collega’s te vragen: 'Hoe gaat het nou echt met je?' Dat er openheid ontstaat… Ruimte voor een eerlijk antwoord op die vraag.

Ik heb ervaren dat het helpt als je hardop durft uit te spreken dat het even niet zo goed gaat. En dat psychologische hulp zoeken helemaal niet betekent dat je faalt. Ik praat nog steeds regelmatig met een psycholoog. Zij helpt mij om voor mezelf te blijven zorgen, mezelf te accepteren zoals ik ben, ook met mijn beperkingen.

Makkelijk? Nee! Maar het kan echt. Van jezelf houden en voor jezelf zorgen is iets heel moois. En van daaruit komt die zorg voor de cliënt ook helemaal goed.