Overwinning

Vijf jaar geleden ontmoette ik je voor het eerst. Een kwetsbare jonge vrouw die een turbulente tijd achter de rug had. Kort daarvoor had je aan je familie verteld dat je jarenlang was misbruikt door iemand die eigenlijk voor jou had moeten zorgen. Je was een klein meisje van zeven jaar oud toen het begon en nog altijd bezocht hij je iedere nacht, hetzij niet echt, maar in je dromen. Telkens weer voelde je zijn zware lijf op het jouwe drukken en lukte het je niet te ontsnappen aan de ongepaste aanrakingen van zijn vlezige vingers.

Vijf jaar lang mocht ik met jou meelopen. Je vertelde hoe bang je was dat hij je zou komen opzoeken, ook al was je inmiddels verhuisd naar de andere kant van het land. Je deelde je opluchting toen hij eindelijk werd veroordeeld voor alle dingen die hij je had aangedaan. Je gaf aan hoe je desondanks last bleef houden van nare herinneringen, met name als je intiem was met je vriend. Je voelde je eenzaam omdat het contact met veel van je familieleden was stukgelopen nadat je jouw verhaal had gedaan. Je wilde praten en ik luisterde, soms wekelijks, maar na een tijdje nog slechts af en toe.

Ik zag hoe je veranderde. Van een angstig en afhankelijk meisje groeide je uit tot een krachtige, zelfstandige vrouw. Je leerde voor jezelf te zorgen, voor jezelf op te komen, je ontdekte wat je fijn vond en wat je hielp op moeilijke momenten. Je maakte nieuwe vriendinnen en wist op eigen kracht het contact met je familie te herstellen door je open te stellen en hen je kwetsbaarheid te tonen. Je vond een leuke baan en ging weer dansen, wat je als kind ook altijd al zo fijn had gevonden. Een hele transformatie. Weet je wel hoe trots ik op je ben?

Vandaag zit je voor me en voeren we ons laatste gesprek. Ik heb een nieuwe baan en jij wilt daarmee ook jouw behandeling af gaan sluiten. Natuurlijk is de angst niet helemaal weg en spoken de beelden heel soms nog door je hoofd. Maar het is goed zo, want je kan het nu aan. Je mag zijn wie je bent, mét je littekens, en zwijgen over wat er is gebeurd hoeft niet meer. Voor je gedag zegt overhandig je me plechtig een doosje chocolade. Het zijn kleine bloemetjes. Ik slik een brok in mijn keel weg als ik zie dat jouw ogen vochtig worden. Je geeft me drie dikke zoenen en bedankt me nog een extra keer voordat je de deur uitloopt. Wat bijzonder dat ik er voor jou mocht zijn.

Weet je wel hoe trots ik daarop ben?

Krissie Aerts (1982) is een gedreven verpleegkundig specialist ggz. Na jarenlang in de specialistische zorg en binnen de huisartsenzorg te hebben gewerkt, maakt ze nu de overstap naar de forensische psychiatrie.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.