Nieuwe collega's op komst: 'Door corona gingen mijn handen jeuken'
- 7 januari 2021
- V&VN magazine
- Coronavirus
- V&VN Algemeen
Ondanks de coronacrisis zijn er dit jaar meer inschrijvingen dan ooit voor zorgstudies. Wie zijn deze eerstejaarsstudenten en wat motiveert hen? In V&VN Magazine vertellen Dylan van den Berg (20), Sabina van Asselen (47) en Amina Boudhan (17) erover. “Corona heeft mijn keuze versterkt.”
‘Mijn handen jéukten’
“Tijdens mijn bijbaan als beveiliger en EHBO’er op evenementen heb ik meerdere keren een ambulance moeten bellen. Een keer bij een steekpartij, een andere keer lag er iemand laveloos van de drugs op de grond. Hoe heftig de situatie ook was, het ambulancepersoneel bleef altijd rustig. Dat vond ik zo bijzonder om te zien. Door die gebeurtenissen besloot ik uiteindelijk voor de studie verpleegkunde te kiezen. Maar ook omdat mijn moeder in de wijk werkt, ik heb veel bewondering voor haar werk.
Corona heeft die keuze nog versterkt. Ik vind het interessant om te zien hoe er wordt geschakeld in deze crisis. In het nieuws zag ik dat de zorg overbelast raakte en het enige wat ik dacht, was: ik moet gaan helpen. Mijn handen jéukten. Toen wist ik helemaal zeker dat ik de juiste keuze heb gemaakt.
Ik merk ook dat ik nu beter op mijn plek zit dan tijdens mijn vorige studie, Integrale Veiligheid. Verpleegkunde past beter bij mijn karakter. Ik wil graag voor mensen zorgen en het medische aspect vind ik interessant. De studie is intensief, maar ik moet nog wennen. Op mijn nieuwe Instagramaccount laat ik mensen zien wat ik zoal doe op school. Leuk voor mensen die misschien ook de zorg in willen.”
Niet relaxen
“In deze coronatijd doen we het meeste schoolwerk thuis, terwijl ik gewend ben om daar te relaxen. Dat is soms even schakelen. Gelukkig mag ik voor de praktijklessen wel naar school.
Later hoop ik op de ambulance te belanden. Je weet dan nooit wat de dag je zal brengen. En je komt in aanraking met verschillende omgevingen, mensen en ziektebeelden. Het is heel divers werk, superleuk! De cirkel is rond als ik straks niet meer als beveiliger, maar als ambulanceverpleegkundige kan helpen op de evenementen waar ik eerder als beveiliger werkte.”
‘Door corona ging ik twijfelen’
“Toen mijn moeder ernstig ziek werd, kreeg zij thuis zorg. Het was fijn om te zien hoe de verzorgenden en verpleegkundigen met haar omgingen, én met ons. Dat maakte dat ik de zorg in wilde.
Ik werkte eerst als apothekersassistente en later ben ik de administratie ingegaan. Na het overlijden van mijn moeder ben ik de administratie gaan doen bij een bedrijf dat zorgservice aan huis verleent.
Een paar jaar later werd ook mijn vader ernstig ziek. Ook hij kreeg thuis zorg en weer merkte ik hoe prettig dat was. Na het overlijden van mijn vader ben ik gaan nadenken wat ik met mijn werk wilde. Begin dit jaar besloot ik echt de overstap te maken naar de zorg.”
Leerritme
“En toen kwam corona. Ik begon te twijfelen. Er was nog heel weinig bekend over het virus. Hoe zou dit mijn werk beïnvloeden? Moest ik dit wel willen voor mijn gezondheid? Er was toen nog te weinig beschermingsmateriaal voor verpleegkundigen en verzorgenden. Maar de wil om in de zorg te werken was groot en ik heb me tijdens de eerste lockdown ingeschreven voor de opleiding tot verzorgende IG. Corona is nu eenmaal onderdeel van het werk.
Momenteel werk ik vier dagen in de week in de thuiszorg en heb ik één dag op school of online les. Het bevalt goed, maar ik moet nog wel in het leerritme komen. Het is al dertig jaar geleden dat ik in de schoolbanken zat. Het werk zelf vind ik ook heel leuk. Ik geniet van het contact met de mensen en de vrijheid die erbij hoort. Je rijdt steeds van de ene naar de andere cliënt. Mensen zijn dankbaar als je langskomt. Net als dat mijn familie dankbaar was toen de zorg bij ons thuiskwam.”
‘Covid-afdeling lijkt me spannend’
“Ik wist altijd al dat ik de zorg in wilde, maar sinds kort weet ik welke richting: de verloskunde. Ik houd echt van baby’s. Nu volg ik mbo verpleegkunde, daarna wil ik naar het hbo om echt verloskundige te worden. Ik krijg nu al een mooie basis mee.
Ik ben net begonnen met mijn studie en ik vind het heel zwaar. Ik kan niet gaan zitten niksen, ik moet altijd wel een verslag of een e-learning maken. Maar ik leer onwijs veel, daardoor is het ’t waard om door te gaan. Leren in coronatijd vind ik wel lastig, thuis raak ik snel afgeleid. Werken in de coronatijd, bijvoorbeeld op een covid-afdeling, lijkt me daarentegen heel spannend. Die crisis weerhoudt mij er zeker niet van om de zorg in te willen.
Sterk zijn
“Ik vind het belangrijk dat ik anderen help. Door zorgverlener te zijn, draag ik mijn steentje bij. Ik loop nu stage bij de GGZ en ik merk dat je in de zorg echt sterk moet zijn. Je moet wel tegen een stootje kunnen. Ik werk onder anderen met mensen die zelfmoordneigingen hebben. Misschien zie ik straks wel iemand overlijden. Dat zal heftig worden, maar ik zal dat moeten accepteren. Ik focus me op de mooie dingen tijdens mijn stage, zoals de gesprekken aan de ontbijttafel met cliënten.
Ik ben blij dat ik door mijn opleiding mijn familie en vrienden ook beter kan helpen. Als mijn neefje valt, weet ik precies hoe ik zijn wond moet behandelen. Dat vind ik een fijn idee. Als ik straks klaar ben met studeren, hoop ik een eigen kraamhotel of een islamitisch verpleeghuis te openen. In de Islam gelden bepaalde regels voor hoe je mensen mag verzorgen. Moslims verdienen die zorg en ik zou die graag willen verlenen.’
Bron: V&VN Magazine 5-2020 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Beeld: Maartje ter Horst
