Gezichten van de acute keten: SEH-verpleegkundige

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Maar de gevolgen kunnen groot zijn. Verzorgenden, verpleegkundigen en verpleegkundig specialisten uit de acute keten vertellen in V&VN Magazine hoe zij patiënten met (zwaar) letsel opvangen. Deze week aan het woord: Ilse de Vries (45). Ze is verpleegkundig specialist acute zorg op de spoedeisende hulp van het Ikazia Ziekenhuis in Rotterdam.

“Ik werk 22 jaar in dit ziekenhuis, op deze afdeling. Ik vind het de mooiste afdeling, we krijgen de hele samenleving hier over de vloer: mensen met verschillende culturele en sociale achtergronden, jong, oud, man en vrouw. We hebben te maken met mensen die de taal niet spreken, die niet verzekerd zijn, maar ook met ruwe-bolster-blanke-pit-Rotterdammers.

Een keer kwam een grote vent binnen, van ruim twee meter, en die zei in plat Rotterdams dat hij in zijn nek was geschoten, de kogel eruit had gehaald en of wij hem even in een half uur konden oplappen, want meer tijd had hij niet. Dat klinkt wat heftig misschien, maar met zulke mensen kan ik heel goed afspraken maken. Ik zei dat ik het niet in een half uur kon doen, dus dat hij dan maar weg moest gaan. Daar kon hij wel om lachen en vervolgens is hij netjes in de wachtkamer gaan zitten.

Als verpleegkundig specialist integreer ik de verpleegkundige kant en de medische kant in één functie. Ik mag patiënten diagnosticeren en behandelen. Hoe een dag verloopt valt op deze afdeling niet te plannen. Als ik een dienst begin, weet ik nooit of ik tijd heb om te lunchen, bij wijze van spreken. Maar die dynamiek vind ik heel fijn.

Bij het stellen van de diagnose moet ik altijd in een korte tijd een inschatting maken, terwijl ik meerdere patiënten behandel. Soms schrik ik ’s nachts wakker: heb ik het wel goed gedaan? Had ik toch niet even verder moeten kijken? Ik heb een keer een vrouw behandeld met een schouder uit de kom. Toen we met haar bezig waren raakte ze ineens buiten bewustzijn en lukte het niet om haar weer bij te brengen. Uiteindelijk hebben we haar moeten reanimeren en heeft ze het helaas niet gered. Daarvan was ik behoorlijk van de leg. Wat van mijn handelen heeft dit doen gebeuren? Het lastige deel is niet dat mensen overlijden, maar dat je dit soms niet ziet aankomen, zoals bij deze mevrouw.

De afgelopen maanden is mijn werk niet heel ingrijpend veranderd. Het ziekenhuis is door corona anders ingedeeld en iedereen die binnenkomt wordt gescreend. We hebben op onze afdeling een apart deel voor patiënten die verdacht van corona worden. Die behandelen we compleet beschermd, dus met schort en mondkapje om en bril op.”

Bron: V&VN Magazine 4-2020 | Tekst: Saskia Smith | Beeld: Milan Vermeulen