'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 1: een onbekend, maar zeer besmettelijk virus grijpt wereldwijd steeds verder om zich heen.

Het was begin 2020 en ik genoot intens van mijn zwangerschapsverlof. Een intensieve periode met een kleine meid van 2,5 jaar en een baby erbij, maar het was heerlijk. Van het opkomende coronavirus kreeg ik weinig mee. Ik had geen behoefte aan nieuws. Dus wist ik er niet veel van, tot het steeds dichterbij kwam. Maar ook toen stond ik er vrij nuchter in en was ik vooral aan het genieten van ons jonge gezin.

Vrijdag 6 maart vertrokken we voor een week naar een vakantiepark in Noord-Brabant. Toen we daar aankwamen, waren in Nederland de eerste besmettingen met het coronavirus bekend geworden en was één patiënt aan covid overleden. Het advies in Brabant was: afstand houden en bij verkoudheid, hoesten of koorts thuis blijven. Toch hebben die week enorm genoten van alle faciliteiten op het vakantiepark en om met z’n vieren bij elkaar te zijn.

Op de dag dat we terug naar huis zouden gaan, wilden we nog één activiteit doen. Maar toen we daar aankwamen, was alles gesloten. We konden niet eens meer zwemmen, of een ijsje eten. We zijn maar naar huis gegaan. Een paar maanden later realiseerden we ons pas hoeveel mazzel we hebben gehad die week. Want het virus greep snel om zich heen en de maatregelen werden steeds strenger.

Toen ik eind maart weer begon met werken, ging het land meer en meer op slot. Lastig vond ik dat met een dreumes en een pasgeboren baby. Hoe leg je deze nieuwe wereld uit aan je dochter van 2,5 jaar? De opa’s en oma’s mochten we niet meer zien, of alleen via beeldbellen, maar ook vriendinnen niet en ieder ander die ons lief is. En dan zo’n kleine baby in een afgesloten land: niemand buiten ons eigen gezin die haar groei kon meemaken. Zo hebben ook mijn ouders veel gemist van de snelheid waarmee ze zich ontwikkelde. Of gezien hoeveel liefde mijn oudste dochter gaf aan haar kleine zusje. 

En dan verwachtte de overheid ook nog eens van mij dat ik buitenshuis bleef werken. Voor mij was er geen keus of de verplichting om thuis te werken. Nee, ik had een essentieel beroep, dus ik moest komen opdagen. Maar hoe dan? De kinderopvang was dicht, of alleen open voor kinderen van ouders voor wie het echt niet anders kon. Op dat moment wisten we nog niet dat mijn man ook een essentieel beroep had.

Er zat dus niets anders op dan zoveel als mogelijk zelf de kinderen thuis op te vangen.

Lees volgende week deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'