'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (deel 6)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deel 6 vertelt Talitha hoe moeilijk het was om haar ervaringen te delen met collega's.

In de laatste maanden van 2020 zijn in totaal vijf van onze cliënten overleden aan covid. Allemaal zijn ze via ons besmet geraakt, nadat wij zelf besmet waren geraakt door één covid-positieve cliënt. Ten minste, dat denken we. In mijn hoofd is gaan zitten dat ik degene ben geweest die het echtpaar met het coronavirus heeft besmet. Ik ben als verpleegkundige in de wijk in die dagen vaak bij hen thuis is geweest en was de enige die niet lang daarna covid kreeg. De andere collega’s die bij hen thuis zijn geweest, hebben geen covid gehad.

Continu alert zijn

Het ging in die periode ook allemaal zo snel en er gebeurde zo veel: de ene besmetting na de andere, routes moesten worden aangepast en we hadden een speciale route langs cliënten met covid. Intensieve diensten, waarbij je continu alert moest zijn op wat je deed en hoe je het deed. Mondmasker goed op- en afzetten en in de goede volgorde je covidpak aan- en uittrekken.

We konden er ook niet met elkaar over praten, of er voor elkaar zijn. Het was hard werken en daarna zo snel mogelijk naar huis. Zo min mogelijk elkaar zien, en zo min mogelijk mensen ontmoeten op kantoor. En als het niet anders kon, dan alleen op afstand. Dat maakte het moeilijk onze ervaringen met elkaar te delen. Een knuffel om te troosten kon al helemaal niet. Het was alsmaar op je hoede zijn, afstand houden en veel ellende en eenzaamheid zien. En dan moesten we ook nog de zorgmomenten terugdringen om zo veel mogelijk een besmetting te voorkomen.

Soms gaf ik cliënten toch een knuffel, omdat ik zag hoe eenzaam ze waren. Cliënten huilden ook vaak. Dan kon ik gewoon niet van een afstand blijven toekijken. Dus gaf ik een knuffel, of raakte ik even een hand of arm aan. Ik deed dit altijd met een mondkapje voor en met handschoenen aan en was altijd alert op hoe ik dit zo veilig mogelijk kon doen.

Maar daarna was ik bang. Wat als ik opnieuw positief zou zijn? Wat als de cliënt positief is? Wat als ik daardoor positief word? Maak ik dan anderen ziek? Die gedachten bleven maar komen terwijl ik aan het werk was. Bij thuiskomst wilde ik meteen douchen. Want je wist maar nooit of je het virus bij je droeg. Details over het virusverloop waren toen nog onbekend. Maar ik kon niet douchen, want de kinderen moesten bij de opvang worden opgehaald, die intussen weer open was voor ouders met een essentieel beroep. Ik durfde ze dan vaak niet te knuffelen, al helemaal niet als ik bij cliënten met covid was geweest. Ik was bang mijn kinderen te besmetten, bang de gastouder te besmetten waardoor we geen opvang meer zouden hebben, ik niet zou kunnen werken en dus collega’s in de steek zou laten. 

Hoesten in mijn gezicht

Dit soort dingen kon ik maar moeilijk loslaten. Ik was enorm voorzichtig. Elke keer als ik maar even mijn neus moest ophalen, was ik bang verkouden te worden. Want dan moest ik me laten testen en kon ik positief blijken te zijn.

We hebben de toenmalige regiomanager nog gevraagd om haarnetjes, maar die kregen we niet. Vermoedelijk omdat niet wetenschappelijk was bewezen dat ze zouden helpen. Maar als we ze wel hadden gekregen, had ik me meer beschermd gevoeld. Dan had ik minder angst voor besmetting gevoeld wanneer een positieve cliënt in mijn gezicht hoestte – wat tijdens de zorg best vaak gebeurde. En dan had ik het vaker aangedurfd om na een werkdag mijn kinderen een knuffel te geven.

Lees volgende week het laatste deel: 'Ik wil weer "normaal" in het leven staan.'

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.
Lees hier deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'
Lees hier deel 3: Talitha heeft lichte keelpijn na een huisbezoek aan een cliënt.
Lees hier deel 4: 'Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien.'
Lees hier deel 5: Dierbare cliënten sterven aan covid.