Verpleegkundigen van de toekomst

<span>Wijkverpleegkundige Pauline Arts keert terug naar waar het voor haar allemaal begonnen is. Ze mag een gastles geven aan jonge verpleegkundigen. Maar wat vertel je de nieuwe generatie?

Mijn fiets stal ik in de kelder onder het ROC. Ik loop de hoge steile trappen op. Trappen die ik jaren geleden wekelijks nam. Toen om zelf opgeleid te worden voor ons zo mooie vak, nu om als wijkverpleegkundige een gastles te geven.

Een groep van twintig à vijfentwintig leerlingen (17-18-jarigen) is luidruchtig met elkaar in gesprek als we het klaslokaal in komen. Tassen op tafel, mobiele telefoons worden doorgegeven. De docent vraagt de aandacht. Ze geeft mij het woord. Ik mag een gastles geven over zorg in de laatste levensfase aan eerstejaars voltijd mbo-v-studenten. Tja, wat vertel je aan deze groep? Welke ervaringen ga ik delen? Hoe vind ik de aansluiting?

In gedachten ga ik terug naar mijn ervaring tijdens de inservice-opleiding. Ik was ongeveer net zo oud als deze jongeren. Mijn eerste nachtdienst. Op de kamer tegenover de verpleegsterspost ligt een vrouw die ieder moment kan overlijden. Ze heeft niemand. Terwijl mijn collega’s van de avonddienst overdragen naar de nachtdienst, moet ik bij haar waken. Ik heb geen idee, nog nooit iemand gezien die overleden is, laat staan dat ik aanwezig was tijdens het moment van overlijden. Tijdens de opleiding hebben we hier wel les over gehad, maar zo alleen in die kamer met grote ramen en hoge plafonds. De kamer is maar een beetje verlicht. Ze lijkt te verdwijnen in het veel te grote bed. De geur van de kamer, haar onregelmatige ademhaling, geluiden van de gang en de spoelkeuken. Ik kan het zo nog voor de geest halen. Tijdens de overdracht overlijdt ze. Ik vertel de klas over haar, over deze nacht, hoe ik dit ervaren heb. Iedereen is doodstil.

Rondje in de klas. Ervaringen worden gedeeld. Sommige leerlingen vertellen over zorg rondom overlijden tijdens hun stages, anderen zijn privé met overlijden geconfronteerd. Stuk voor stuk persoonlijke verhalen, verhalen die raken. De sfeer is respectvol. Er wordt naar elkaar geluisterd, doorgevraagd en gehuild. Woorden van troost worden uitgesproken. Dilemma’s uit al deze ervaringen worden gedeeld, reflectie, koppeling naar het vak van de (wijk)verpleegkundige.

Later vertelt de docent dat ze binnen de groep een band zag ontstaan die er daarvoor nog niet was. Respect voor deze groep jongeren die hier zo open over spreekt, zo open is over eigen emotie, persoonlijke ervaringen en worstelingen deelt, meedenkt, meedoet en een rol voor zichzelf weggelegd ziet. Dit zijn de verpleegkundigen van de toekomst.

Pauline Arts werkt als wijkverpleegkundige bij ZZG-zorggroep. Daarnaast volgde ze het leertraject 'Ambassadeurs voor de wijkverpleegkundige' van de vakgroep Wijkverpleegkundigen van de afdeling V&VN Verpleegkundigen Maatschappij & Gezondheid.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.