'We hebben elkaar zó hard nodig'

De Wet BIG-II en de overgangsregeling leidden tot een hete zomer. Hoe kijken verpleegkundigen uit verschillende werkvelden erop terug? En hoe kijken ze vooruit? Aan het woord: Marjolein Zilverentant, zelfstandig wijkverpleegkundige, docent en voorzitter van de Vakgroep Wijkverpleegkundigen van V&VN.

“Het is zo ongelofelijk jammer wat er nu gaande is. We vallen elkaar aan, maken het elkaar lastig. Terwijl we één beroepsgroep zijn. Nu verdelen we onszelf nog meer. Het is een gegeven dat we als beroepsgroep verdeeld zijn en er veel verschillende opvattingen zijn. Ons werk en de werkvelden zijn ook divers. Dat maakt het lastig en boeiend tegelijk. 

Het onderscheid tussen mbo en hbo kennen wij in de wijkverpleging van oudsher. Geleerde én door ervaring verworven competenties moeten echter ook gebruikt worden. Dat is geen statisch gegeven maar een dynamisch proces. Die knip in 2012 in de overgangsregeling kwam werkelijk uit de lucht vallen. Ook een groot gemis was dat de voormalige MGZ-opleiding in de overgangsregeling niet erkend werd als een opleiding tot hbo-verpleegkundige. Deze overgangsregeling zou gaan leiden tot zo’n tekort aan wijkverpleegkundigen, dat we het lang-zal-ze-leven niet gaan redden. 

Tja, hoe nu verder? Zucht... Diepe zucht... We moeten als beroepsgroep meer samen optreden, anders krijgen we het niet voor elkaar. Dat er een onderscheid is tussen mbo en hbo is duidelijk. Dat onderscheid zou aanvullend moeten zijn, niet verdelend. Hoe we dat regelen, is van minder belang. 

Wat ons bindt, moet voornamer zijn dan dat wat ons differentieert. Dat laatste maakt ons zwak. Dat zou ik willen herstellen. We hebben elkaar zó hard nodig om als grootste en waardevolle beroepsgroep in de gezondheidszorg meer invloed uit te kunnen oefenen op beleid.”

Bron: V&VN Magazine 6-2019 | Tekst: Kees Bals | Beeld: Roos Koole

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.